Nijmegen, 6 februari 2019
Vandaag gaat het over de toekomst van de tippelzone. Ik ben blij dat ik hier iets over mag zeggen. Deze plek ligt mij nauw aan het hart. Ik heb hier vroeger gewerkt. Toen het pasjessysteem werd ingevoerd ben ik ergens anders gaan werken omdat ik niet geregistreerd wilde worden. Het bijzondere van de tippelbaan in Nijmegen is dat dit de enige zone in heel Nederland is waar sekswerkers zonder vergunning wél de huiskamer mogen bezoeken. Het is niet humaan om sekswerkers zonder vergunning uit te sluiten van maatschappelijke en gezondheidsvoorzieningen en gelukkig doet Nijmegen hier niet aan mee. Dank u allen hiervoor!
Ik wil íedereen bedanken die betrokken is bij de tippelzone, de gemeente, politie, GGD, Iriszorg, De Cirkel en de bewaking dat u allen zorgt voor een tippelzone die functioneert waarvoor deze opgericht is: buurtoverlast wordt beperkt, criminaliteit wordt bestreden, medische zorg en hulpverlening wordt ter plekke aangeboden. Na verloop van tijd is het goed om het functioneren van een zone te evalueren.
Ik wil graag, samen met de sekswerkers, hieraan een bijdrage leveren.
Voor ons spelen de volgende kwesties:
1. Alleen sekswerkers met een vergunning kunnen op de zone terecht. Degenen die geen pasje hebben werken onder gevaarlijke omstandigheden buiten de zone, soms zijn ze nog extra kwetsbaar als migrant of transpersoon. Wij zouden graag zien dat er geen vergunning nodig is om op de zone te werken, zodat iedere sekswerker een veilige werkplek heeft.
2. Sluiting van de zone zal niet leiden tot het einde van de straatprostitutie in Nijmegen. De situatie zal verergeren, tippelen zal meer verspreiden over de stad, minder bescherming tegen geweld, en gezondheidszorg en hulpverlening zullen het contact met een aantal sekswerkers verliezen. Het zal voor velen van hen ook een bevestiging van het maatschappelijk stigma betekenen en ze zullen wellicht het vertrouwen in politie en hulpverlening, dat in de zone is opgebouwd, verliezen.
3. Soms wordt het voorstel tot sluiting van de zone beargumenteerd met het gevoel dat een zone druggebruik en een marginaal leven in stand houdt. Er wordt dan verwacht dat drang of zelfs dwang tot het accepteren van hulpverlening een betere weg is. Echter, het kiezen voor een andere manier van leven kan niet worden opgelegd door anderen, die behoefte moet van de persoon zelf komen. Ondersteuning en het aanbieden van realistische opties kunnen daar positief toe bijdragen. Dat kan door de hulpverlening op de zone worden geleverd.
4. Ik wil graag met de sekswerkers een bijdrage leveren om de zone goed te laten functioneren. Wat vindt u van het idee dat sekswerkers ook regelmatig mee kunnen praten over alles wat de zone betreft? Zoiets is ook een manier om het stigma te doorbreken. Ik zou graag een participatief willen organiseren, of misschien beter gezegd een soort medezeggenschapsraad. Wat vindt u daarvan?
Ik dank u voor uw aandacht,
Mischa
